Początki parafii w Dębowcu datuje się na XIV wiek (ok. 1335 r.) i już wtedy należała do najstarszych w regionie. Wcześniej istniały wspólnoty w Simoradzu (1286 r.) i w Cieszynie (św. Marii Magdaleny).

     Z opisu sporządzonego w 1679 r. przez wizytatora biskupiego wynika, że kościół zbudowany był z drewna, a jej patronem była św. Małgorzata. Ponieważ drewniany kościół z biegiem lat ulegał stopniowemu niszczeniu oraz nie mógł w pełni pomieści wszystkich wiernych, miejscowy proboszcz rozpoczął starania o nową świątynię. Jednak kolejne lata nie przyniosły zbyt wielu zmian w funkcjonowaniu parafii. Świątynia nadal ulegała stopniowej degradacji, a w szczególności dzwonnica. Nabożeństwa odbywały się na przemian w kościele w Dębowcu i w Simoradzu.
Z upływem czasu w 1703 r. zniszczoną dzwonnicę zastąpiono nową , a prawie 70 lat później zbudowano nowe probostwo wraz ze stajnią, chlewem, stodołą, spichrzem i komorą do suszenia owoców.

     W 1851 roku na skutek werdyktu inżyniera powiatowego urzędu budowlanego
z Cieszyna stwierdzono, że dalsze użytkowanie kościoła było niemożliwe. Życie religijne mieszkańców przeniosło się do kościoła filialnego w Simoradzu. Wówczas Wikariat Geneneralny zalecił, aby budowlę solidnie podeprzeć belkami i nadal odprawiać nabożeństwa.  W 1854 r. rozpoczęto budowę nowej świątyni i prace nad nią trwały przez 2 lata. Konsekracji świątyni dokonał biskup tarnowski Józef Pukalski.

     Po II wojnie światowej parafia Dębowiec miała czterech rządców. Od 1945 r. do 1982 r. proboszczem był ks. Franciszek Sedlaczek, który jako jedyny kapłan spoczął na miejscowym cmentarzu. Przez 10 lat kierował wspólnotą ks. Dziekan Franciszek Skórkiewicz. Po nim przez dwa lata (1992-94) proboszczem był ks. dr Józef Kiedos, a od sierpnia 1994 r. prowadzi parafię ks. kanonik Marian Kubecki.